Δ.Ε. Αγκίστρου

Σήμα κατατεθέν του Αγκίστρου, είναι ο επιβλητικός πέτρινος πύργος ή το ρολόι, που «συναγωνίζεται» επάξια την ιστορία και την αίγλη του βυζαντινού πέτρινου λουτρού. Κτίστηκε στα μέσα του 11ου αιώνα και επί τουρκοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και τόπος εκτέλεσης. Προπολεμικά λειτουργούσε ρολόι στην κορυφή του, το οποίο καταστράφηκε κατά την γερμανική εισβολή στην Ελλάδα το 1941. Τα τελευταία χρόνια, ένα νέο ρολόι τοποθετήθηκε στην κορυφή του, δίνοντας και πάλι λίγη λάμψη από την παλαιά του αίγλη. Τα στενά σοκάκια γύρω από τον πέτρινο πύργο, διασώζονται αρκετά παλαιά σπίτια με μακεδονική αρχιτεκτονική, μέσα σε αυλές με πέτρινους μαντρότοιχους και ξύλινες πόρτες. Κάποια από αυτά έχουν συντηρηθεί από τους σημερινούς ιδιοκτήτες τους. Έξω από το χωριό λειτουργεί οργανωμένο ιχθυοτροφείο πέστροφας.

Προπολεμικά ήταν το βορειότερο χωριό των Σερρών. Χτισμένο δίπλα ακριβώς στις πυραμίδες που καθορίζουν τη συνοριακή γραμμή, ανάμεσα σε Ελλάδα και Βουλγαρία. Βρίσκεται περίπου 7 χλμ Β.Α. του Αγκίστρου και από το παλαιό χωριό, σήμερα διασώζονται ερείπια της εκκλησίας αλλά και του σχολείου. Οι κάτοικοι ασχολούνταν με την αμπελοκαλλιέργεια και την παραγωγή κρασιού. Εκεί οφείλει και την ονομασία του. Επι τουρκοκρατίας το χωριό ονομαζόταν Λέχοβο. Σήμερα ακριβώς στην απέναντι πλευρά των συνόρων, οι γείτονες ασχολούνται συστηματικά με την καλλιέργεια αμπελιών, λόγω εδάφους και ευνοϊκού κλίματος. Στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του καταστροφικού ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου που ακολούθησε, οι κάτοικοι του Κρασοχωρίου σκόρπισαν και το χωριό εγκαταλείφθηκε. Το πολυβολείο στο ερειπωμένο καμπαναριό του χωριού, αποτελεί μάρτυρα μιας εποχής που ανήκει πλέον στο μακρινό παρελθόν. Για δεκαετίες ολόκληρες, μονάχα στρατιωτικές περίπολοι κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα χαλάσματα, αφού η περιοχή ήταν χαρακτηρισμένη ως «Απαγορευμένη Ζώνη» λόγω της άμεσης γειτνίασης με την Βουλγαρία. Από το χωριό Άγκιστρο, μπορείτε να ακολουθήσετε διαδρομές με τα πόδια, με ποδήλατο ή με τζιπ 4Χ4, προς το Κρασοχώρι και από εκεί να επιστρέψετε κατηφορίζοντας από το δρόμο δίπλα ακριβώς από τις πυραμίδες και τα παροπλισμένα στρατιωτικά παρατηρητήρια της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου. Κατεβαίνοντας θα δείτε απέναντι σας μικρά ξεχασμένα βουλγαρικά χωριά, σαν σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας, τεράστιες εκτάσεις με καλλιεργημένα αμπέλια και θα ακούτε τους ήχους από τα γάργαρα νερά του ρέματος Πέτροσβκα, που χύνονται στη συνέχεια στον Μπίστριτσα  που αποτελεί φυσικό σύνορο με την Ελλάδα.

Το Άγκιστρο οφείλει την ονομασία του στο ομώνυμο όρος, που ορθώνεται περήφανο από πάνω του. Το ύψος του αγγίζει τα 1.330 μ., θεωρείται προέκταση της οροσειράς του Ορβήλου που μοιράζονται Ελλάδα και Βουλγαρία, και είναι καλυμμένο με κωνοφόρα και πλατύφυλλα πανέμορφα δάση. Το βουνό είναι γνωστό από την αρχαιότητα αφού την εποχή του βασιλιά Φιλίππου της Μακεδονίας, 4ος αιώνας π.Χ., λειτουργούσαν σ’ αυτό μεταλλεία σιδήρου και αργύρου, τα οποία μάλιστα «χρηματοδότησαν» μαζί με το Παγγαίο την πανελλήνια εξόρμηση κατά των Περσών, στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία. Οι «Σκωρίες» που υπάρχουν διακορπισμένες μέσα και έξω από το Άγκιστρο, είναι υπολείμματα εκείνων των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων. Πληροφοριακά, στην βυζαντινή εποχή το βουνό ονομαζόταν Παρωραία, που σημαίνει «παρά το όρος» και επί τουρκοκρατίας «Τσιγγέλ». Με σημείο εκκίνησης το χωριό, υπάρχουν μονοπάτια και ορεινοί δρόμοι προς το όρος Άγκιστρο, που οδηγούν στις εισόδους των αρχαίων μεταλλείων και πρόσβαση μέσα σε αυτά είναι δυνατή, εφόσον διαθέτετε τον κατάλληλο εξοπλισμό.